Από το κανάλι Dimokratoras
Παραμύθια πικρά, τόσο αληθινά σαν θάνατος,
με δολοφόνους ιππότες, σε έρημη γη που σταυρώνουν τις μάγισσες,
θέλουν να ζήσω σ' αυτά, όμως είναι φτηνά και βαρέθηκα.
Παραμύθια υγρά, ποτισμένα με αίμα και δάκρυα,
με ήρωες καταδότες, φίδια που ζουν δίχως μίσος και έρωτα,
θέλουν να ζήσω σ' αυτά, όμως τα ερπετά τα σιχαίνομαι.
Ξέρεις μαμά, δεν αντέχω να ζω ικετεύοντας
τώρα γεννιέμαι ξανά, μέσα απ' τα σπλάχνα μιας πόρνης,
με αγκαλιάζουν γλυκά, οι πύρινες γλώσσες της πόλης,
ξέρεις μαμά, ο άγγελος σου έχει γίνει πια δαίμονας.
Πως θα λυτρωθείς; τι ψέμα θα μου πεις;
Θέλω να παίξω ξανά,
τον παιδικό μας αναίμακτο πόλεμο,
όπως τότε παλιά,
μόνο που θα 'χω γεμάτο πιστόλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου